Wystawy 2023

18.12.2023 - 15.01.2024

Na wystawie pokazane jest zjawisko AI w odniesieniu do tradycyjnych metod tworzenia obiektów artystycznych na płaszczyźnie. Gabriel Kołat przez nawiązanie, aluzję do dobrze znanych technik malarskich, rysunkowych, fotograficznych lub zero jedynkowych, podobnie nazywanych jak te, wymienione wcześniej, ale z przedrostkiem CYFROWE, konfrontuje odczucia „ twórcy”, nadawcy komunikatu artystycznego i odbiorcy tego swoistego sposobu nadania informacji.
Cały proces metajęzykowych a może „parajęzycznych” form nadania i odbioru jest powszechnie znany, jednak utrwalone schematy percepcji szwankują i nie porządkują świadomości w obrębie zaistniałych komunikatów, kiedy usuniemy z działalności artystycznej człowieka zachodzące, podczas procesu twórczego niezwykłości transcendencji.
Proces twórczy nie istnieje. Jak zatem należy traktować powstałe dzieła? Sformułowaniem "OBRAZOWANIE” uogólniamy zaniedbując to co wyjątkowe.

Gabriel Kołat

16.11.2023–13.12.2023

Witold Krymarys ur. 1948 w Łodzi. Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Łódzkiej, związany z łódzkim środowiskiem fotograficznym, mieszka i pracuje w Łodzi. Członek rzeczywisty Związku Polskich Artystów Fotografików. Członek Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego.

W latach 80. Aktywnie uczestniczył w ruchu fotografii intermedialnej, uprawiając również sztukę wideo penetrująca obszary z pogranicza fotografii.

Miejsce szczególne w jego twórczości zajmuje fotografia poruszona, uprawia również (m.in.) fotografię aktu, fotografię architektury, fotografię kreacyjną, fotografię martwej natury, fotografię pejzażową oraz fotografię portretową – od 1982 roku pracuje we własnym atelier w Łodzi.

Uczestniczy w pracach jury, w konkursach fotograficznych. Jest autorem i współautorem wielu wystaw fotograficznych; indywidualnych, zbiorowych oraz pokonkursowych. Brał aktywny udział w Międzynarodowych Salonach Fotograficznych, organizowanych (m.in.) pod patronatem Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej FIAP, zdobywając wiele medali, nagród, wyróżnień, dyplomów, listów gratulacyjnych.

18.10.2023–15.11.2023

Gabryela Nawrot jest absolwentką PWSSP w Łodzi (obecnie ASP im W. Strzemińskiego). Dyplom na wydziale Projektowania Odzieży uzyskała w 1968 roku. Miała 11 wystaw indywidualnych, uczestniczyła w 40 wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą.

Moje prace to prace wykonane przede wszystkim za pomocą własnych mieszanych technik, przy użyciu różnych środków i narzędzi. Najbliższą mi techniką jest batik. Wykorzystuję w nim naturalne właściwości tkaniny, a wielokrotne nakładanie wosku i farbowanie daje specyficzny efekt bliski malarstwu, choć zastosowane środki techniczne są różne - mówi autorka.

Relacja z wernisażu w Magazynie Kulturalnym (od 17'07").

15.09.2023–13.10.2023

"Idea założenia Stowarzyszenia Artystycznego Prowincja zrodziła się w Siedliszczu – niewielkiej miejscowości położonej w województwie lubelskim, która w 2016 roku odzyskała – po dwustu niemal latach – prawa miejskie. Zamieszkująca gminę nieduża społeczność skupia nad wyraz liczebną grupę twórców, którym to „siedlisko” (nazwa miasta pochodzi od tego słowa) sprzyja i patronuje. Niektórzy z nich przybyli z większych ośrodków i osiedlili się tutaj, inni – po latach nieobecności – powrócili, jeszcze inni wyrośli z tej ziemi i wciąż pozostają, są też tacy, którzy stąd wyszli, ale nadal inspirują i tworzą ważną spójnię między środowiskiem dawnym a nowo zastanym.
Czytając biogramy uczestników wystawy, można odnieść wrażenie, że to oddalone od centrów kulturalnych miejsce, znaczy jakiś rodzaj energii, szczególnego oddziaływania i przyciągania talentów, którym pojęcie piękna objawia się w różnej postaci, odmiennej skali barw, proporcji, stosowanych materiałów. Są wśród nich liderzy i ci, których swą wiedzą i umiejętnościami ukształtowali, pedagodzy szkolni, ale też miary akademickiej, absolwenci uczelni artystycznych obok twórców samorodnych, fachowcy i pasjonaci – razem wystawiający lecz niezależni, prezentujący odrębne wizje i sposoby postrzegania świata.

Na wystawie prezentowane były prace artystów ze Stowarzyszenia Artystycznego Prowincja. Spośród technik przeważa malarstwo – olejne, akrylowe, posługujące się pastelem i akwarelą, następnie rzeźba w drewnie, kamieniu, suporeksie, rysunek na papierze ołówkiem i węglem. Część prac to obrazy fotograficzne, obiekty wykonane haftem krzyżykowym do złudzenia przywołującym skojarzenia z malarstwem, ale też utwory będące wypadkową łączenia różnych metod i technik. Skala prac choć zróżnicowana, w większości mieści się w kameralnym formacie. W wypowiedziach dominuje język form przedstawiających, choć niektórzy – mimo inspiracji światem potocznie postrzeganym – swój proces twórczy sytuują na granicy abstrakcji. Obserwujemy przywiązanie do odwiecznych tematów: portretu, pejzażu, martwej natury typu vanitas, architektury i wnętrza, scen o proweniencji sakralnej. Wielu autorów eksploruje świat flory i fauny, kreuje własną wizję niezbadanych warstw ziemi, sugeruje huk spadających wód wodospadu. Niektóre projekty wyróżnia designerski sznyt. Zbiór wystawionych prac wywiedziony został z wyobraźni twórców, pełnej poetyckich skojarzeń i metafor, z wnikliwej obserwacji człowieka i natury, fascynacji kulturą czarnej Afryki, ale też emocji i intuicji, niepokoju związanego ze współczesną egzystencją i bólem przemijania".

5.06. 2023–23.06.2023

Projekt fotograficzny „Nadzieja” to wspólna wystawa Wydziału Organizacji Sztuki Filmowej PWSFTviT oraz Instytutu Architektury i Urbanistyki PŁ, studentów Szkoły Filmowej w Łodzi oraz Politechniki Łódzkiej.

Nadzieja to wytchnienie, poczucie, że wszystko zdarzyć się może, wszystko co dobre.
Nadzieja to ufność i wiara, że będzie lepiej, piękniej, że jest tak jak być powinno.
Nadzieja rodzi się w mroku, w pustce, w bezkresie. W tym co z pozoru szare i nieciekawe.

Fotografia skrupulatnie wyłuskuje z ciemności to, co jasne, to, co trzeba i to, co warto dostrzec w świecie, który czasem wydaje się obcy. Promień światła, kroplę deszczu, ciepły dotyk, wolność, nasze jestestwo. Zobacz i poczuj pełnię - nadzieję.

Kuratorzy wystawy:
prof. dr hab. Izabela Łapińska Wydział Organizacji Sztuki Filmowej PWSFTviT
prof. dr hab. inż. arch. Marek Janiak,
dr inż. arch. Karol Wysznacki Instytut Architektury i Urbanistyki PŁ

Koordynatorzy wystawy:
st. tech. fotograf Iwona Bartczak
student Filip Kuczmarski

26.05. 2023–30.06.2023

Kolekcja lalek, którą prezentujemy powstała w ramach działania twórczego dla projektu „Obietnica Piękna” w roku 2020. Projekt powstały z potrzeby czułości i bliskości, z potrzeby optymizmu, z potrzeby serca.

Po wręczeniu surowego korpusu lalki, do zaproszonych do wzięcia udziału w projekcie kobiet - artystek znanych i mniej znanych, również kobiet nie mających ze sztuką nic wspólnego, zwracałam się z prośbą o wykonanie według własnego uznania artystycznej lalki. O wykonanie fryzury, twarzy i stroju. Powstającej lalce należało wyhaftować na piersi czerwone serduszko, nadać jej imię, innymi słowy nadać jej tożsamość. Ważnym elementem wykonanej lalki jest dołączone do niej osobiste przesłanie autorskie, informacja, którą autorka chce się podzielić z dziećmi i z nami wszystkimi.

Powstało więc kilkanaście wyjątkowych w wyglądzie lalkarskich dzieł sztuki, lalek kolekcjonerskich z dydaktycznym przesłaniem. Unikalny zbiór zarówno pod względem artystycznym jak i kulturowym. Wszystkie zaproszone do realizacji projektu Panie, włożyły mnóstwo inwencji twórczej, również serca w ich wykonanie. Dzięki indywidualnemu zaangażowaniu każdej z autorek, spełnia się zapowiedziana Obietnica Piękna.

Mamy wielką nadzieję, że lalki te pojedynczo lub w komplecie trafią kiedyś we właściwe ręce, może zlicytowane przyniosą należyty dochód, który przeznaczony zostanie wyłącznie na cele charytatywne, na pomoc dzieciom. Sprawią frajdę dziecku lub nabywcy, dadzą tym samym satysfakcję każdej ze współautorek. Tak aby było jak najlepiej i najserdeczniej.
Jolanta Królikowska.

17.05. 2023–31.05.2023

Słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku proponują Państwu podróż w stronę Tajemnicy. To możliwość obcowania z rysunkami i obrazami ludzi, którzy chcą nas przekonać do swojego, odmiennego, indywidualnego spojrzenia na świat. Aby go zrozumieć, zaakceptować albo odrzucić, niezbędne są dwa elementy:-
Pierwszy, to wizerunki tego innego świata. Są one do zobaczenia na proponowanej tu wystawie.
Państwo jesteście tym drugim niezbędnym warunkiem poznania Tajemnicy. Bez czułego odbiorcy obrazu czy rysunku sztuka nie istnieje. Wy ją tworzycie śledząc i chcąc zrozumieć to, co się dzieje na płaskiej powierzchni obrazu, rysunku. Dopiero wtedy dochodzi do pełnego aktu twórczego zapoczątkowanego przez autorów wystawiających swe prace.
Prac jest 130. Autorów 31.

12.04.2023–10.05.2023

Prace studentów, absolwentów i wykładowców pracowni projektowania graficznego, intermediów, podstaw kompozycji i liternictwa oraz struktur wizualnych Instytutu Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie.

Prezentowana kolekcja jest wizualnym komentarzem obecnego czasu, jego zawiłości i niepokojów. To również konfrontacja twórczych postaw oraz dialogu studentów i pedagogów.

Wędrówka po meandrach codzienności znaczy ślad. Zapisuje się w świadomości jak mapa wspomnień. Na jej siatce jak nici przędzy przeplatają się ulotne wrażenia , pasma uniesień i strzępy wrażeń. Między nimi majaczą porozrzucane bezładnie pytania i wątpliwości. Ich niejednoznaczność umyka systemom werbalnego uporządkowania, a próby systematyzowania odzierają je z tajemnicy. Jednak pozostawienie ich na pastwę zapomnienia budzi niezgodę. Prezentowany zestaw prac to zbiór zwizualizowanych ulotności dnia codziennego. Zatrzymane i zapisane znakiem i symbolem wrażenia, lęki i wątpliwości rozedrganego tu i teraz. Tempo współczesnego bycia nie sprzyja kontemplowaniu chwili, nie toleruje stagnacji nie lubi ciszy. Dlatego wczytywanie się w wizualne artystyczne przekazy może być jednym ze sposobów na doświadczenie czasu w całej okazałości jego trwania. To również okazja na zajrzenie w szczeliny rzeczywistości, które rozmywają się w mnogości zdarzeń, informacji i opinii.

15.03.2023–07.04.2023

Piotr Wypych urodził się w 1969 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Z wykształcenia leśnik. Studiował grafikę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki. Dyplom w pracowni książki u prof. Romana Banaszewskiego w 1995 r. aneks do dyplomu z fotografii - pod kierunkiem prof. Zbigniewa Zegana. Absolwent studium podyplomowego z zakresu ochrony środowiska Politechniki Łódzkiej. Doktor nauk humanistycznych Uniwersytetu Rzeszowskiego (2013 r.). Członek Okręgu Świętokrzyskiego Związku Polskich Artystów Fotografików, członek honorowy Towarzystwa Fotograficznego im. Edmunda Osterloffa w Radomsku, członek rzeczywisty i członek Zarządu Stowarzyszenia Historyków Fotografii. Współpracuje z Łódzkim Towarzystwem Fotograficznym. Od 1995 roku pracuje w Zespole Nadpilicznych Parków Krajobrazowych w Moszczenicy, obecnie w Zespole Parków Krajobrazowych Województwa Łódzkiego. Od początku lat 90. XX w. zajmuje się naukowo badaniami nad małą architekturą sakralną w Polsce środkowej.

Jego twórczość skupia się na fotografii pejzażu, fotografii abstrakcyjnej, fotografii architektury, dokumencie, fotografii portretowej oraz fotomontażu. Rzeźbi, rysuje i zajmuje się projektowaniem graficznym, uprawia precyzyjne ilustratorstwo atlasowe.

Artysta ma w swoim dorobku znaczące projekty - jest autorem i współautorem 11 albumów fotograficznych, ma na swoim koncie ponad sto wystaw indywidualnych w kraju oraz za granicą.

14.02.2023–09.03.2023

Kajetan Kreutz Majewski urodził się w 1956 roku w Pabianicach. Jest sukcesorem rodzinnych tradycji malarskich. Poprzez pracę zawodową w Operze Łódzkiej i Teatrze Nowym na dobre związał się ze środowiskiem artystycznym w Łodzi. W życiorysie Kajetana Kreutza-Majewskiego lata 80. (okres współpracy z czołowymi teatrami) należałoby określić jako okres stażu i doskonalenia zawodowych umiejętności malarza i scenografa w pracowni prof. Andrzeja K. Majewskiego, którego był długoletnim asystentem. Pierwszym jego dziełem w stylu „Wielkiej Opery” było wykonanie na zlecenie Gran Teatro de La Habana projektów do opery „Paria”. Reżyserem tego spektaklu była prof. Maria Fołtyn, a sukces premierowy zapoczątkował stałą współpracę obojga artystów. Pracując z sukcesami dla teatrów oraz wielu festiwali muzycznych m.in. Festiwal Moniuszkowski, Festiwal im. A. Hiolskiego itd., prymat artystyczny oddał jednak malarstwu. Jest członkiem ZPAMIG w Warszawie i ZPAP ok/Ł. Obecnie działa twórczo i artystycznie. Odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony kulturze Gloria Artis” oraz wyróżniony złotą odznaką ZPAP.

Od autora

Scenograf projektując plastyczne opracowanie widowiska napotyka w swej pracy na różne specyficzne trudności i ograniczenia, utrudniające mu swobodną wypowiedź plastyczną. Toteż jego zadaniem jest dać nie własne widzenie świata, lecz przedstawić plastycznie obraz pewnej rzeczywistości teatralnej czy estradowej. Ponieważ spektakl realizuje na scenie reżyser, więc ostatecznie koncepcja inscenizacyjna reżysera te granice swobody jeszcze dokładniej określa. Przeważnie zdarza się, że autor we wspólnych naradach uczestniczy „tylko duchem”, gdyż nie żyje lub jest nieobecny, a reżyser ze scenografem ustalają zewnętrzną formę spektaklu. To ograniczenie pełnej swobody wypowiadania się scenografa, której nie ma na przykład malarz sztalugowy, nie może budzić żadnych sprzeciwów. Wynika ono logicznie z samej istoty widowiska scenicznego. Widowisko teatralne jest sztuką specjalną, łączącą syntetycznie grę aktorską, inscenizatorską pracę reżysera, muzykę, taniec itd. W owej syntezie elementem najważniejszym jest autor i reżyser, natomiast scenograf w tej orkiestrze gra tylko trzecie skrzypce lub nawet czwarte skrzypce. To reżyser opracowuje sztukę, jakoś wyobraża sobie to przyszłe przedstawienie, chociaż czasami mgliście i niesprecyzowanie, to on ma wizję przyszłych dekoracji. Ta prosta prawda nie dla wszystkich ludzi, nawet teatru jest zupełnie oczywista. Dlatego też jestem malarzem, a scenografem bywam. Dzisiejsza sztuka to sztuka indywidualności. Artyści odrzuciwszy ścisłe kanony, dążą do wytworzenia własnego, niepowtarzalnego stylu. Pragną za wszelką cenę być innymi, rozpoznawalnymi wśród tysięcy podobnych im twórców. Tworzą jakby swój znak, symbol. Powstają luźne związki artystów o podobnym światopoglądzie artystycznym, ale nie krępujące, wolą być innymi, pragną tworzyć nowe prądy i kierunki w sztuce, ale nie własne. Często idą przez sztukę samoistnie, grają o dużą stawkę i czasami się tylko wygrywa. Należę właśnie do takich malarzy, artystów. Mówię o życiu, istnieniu, o tworzeniu w pewnych specyficznych warunkach i układach. Obrazy, które tworzę są w pewnym tego słowa znaczeniu zapisem mojego życia. Jedno jest pewne, są one inne, żywe i oryginalne, nie mogą więc utracić swojej świeżości. Nie jestem artystą jakby zastygłym, stojącym w miejscu, lecz ciągle coś nowego mnie absorbuje i mimo, iż uprawiam czyste malarstwo sztalugowe.

12.01.2023–10.02.2023

Dr Magdalena Szadkowska ur. w 1978 r. w Zgierzu, gdzie ukończyła Liceum Ogólnokształcące, następnie uzyskała dyplom magistra ( 2003 r.) oraz tytuł doktora sztuki ( 2020 r.) w Instytucie Biżuterii w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Absolwentka Muzealniczych Kuratorskich Studiów Podyplomowych z zakresu sztuki współczesnej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ( 2011 r.). Artystka interdyscyplinarna, która łączy dziedziny artystyczne i projektowe : rzeźby, obiektu unikatowego, biżuterii, tekstyliów do wnętrz oraz odzieży. Jej twórczość była prezentowana w 25 wystawach zbiorowych w Polsce i na świecie min.: w Belgii, Włoszech, Chinach, Niemczech, Rosji oraz 5 indywidualnych w Polsce. W roku 2018 jej projekt rzeźby (4,5m x 4,5m x 3m) został wybrany w Międzynarodowym Festiwalu Rzeźby w Chengdu „2019 Chengdu Sister Cities Creation and Exhibition” i jest w trakcie realizacji w przestrzeni miejskiej parku Tianfu Greenway w Chengdu w Chinach. Jej prace znajdują się w stałej ekspozycji: Muzeum Okręgowego w Sandomierzu, Galerii YES w Poznaniu, Galerii Sztuki w Legnicy, Leonarda Art Gallery w Warszawie, w apartamentowcu wzorcowym Złota 44 w Warszawie. Jej dorobek był szeroko prezentowany w prasie i internecie – 29 publikacji oraz w 12 katalogach krajowych i zagranicznych. Zdobyła nagrody w 4 konkursach międzynarodowych, min.: 25 Międzynarodowy Konkurs Sztuki Złotniczej w Legnicy, 3 Międzynarodowy Konkurs o Bursztynową Nagrodę dla Krajów Regionu Bałtyckiego w Ribinitz-Damgarten, V Międzynarodowe Biennale Twórczości w Bursztynie „AŁATYR 2013” w Kaliningradzie. Od 5 lat rozwija działalność dydaktyczną w ASP w Łodzi, a w jej 15-letnim dorobku zawodowym znajdują się działania z obszaru projektowania form przestrzennych, biżuterii, tekstyliów do wnętrz oraz ubioru, które realizowała w oparciu o indywidualne działania artystyczne, projekty unikatowe współtworząc projekt ID.FOR.FUN oraz dla polskich firm min.: Komfort, OTCF, Tatuum, Pawo, Top Secret, Atlantic.

Jarosław Borek Łodzianin, urodzony w 1983 roku. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi oraz Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Tadeusza Makowskiego w Łodzi. Obecnie jako pracownik badawczo-dydaktyczny prowadzi zajęcia ze studentami w Pracowni Małej Formy Rzeźbiarskiej oraz Zakładzie Propedeutyki Rzeźby w Instytucie Rzeźby, ASP w Łodzi. Prywatnie prowadzi działalność gospodarczą z zakresu specjalistycznego projektowania pod nazwą ID.FOR.FUN. Rzeźby Jarosława Borka wchodzą w skład warszawskiej galerii sztuki Leonarda Art. Gallery prowadzonej przez marszandkę Leonardę Szwed-Strużyńską oraz są częścią ekspozycji w apartamencie wzorcowym apartamentowca Złota 44 w Warszawie. Najważniejsze osiągnięcie to mierząca 8 metrów oraz ważąca ponad 9 ton monumentalna, stalowa rzeźba „The Ring”, powstała w 2018 roku podczas Międzynarodowego Festiwalu Rzeźby Miast Siostrzanych Chengdu – Chengdu na świecie i świat w Chengdu, w Chinach. "The Ring" to rzeźba otwierająca cykl 24 realizacji z całego świata. Praca jest w stałej ekspozycji parku Tianfu Greenway. W 2019 roku rzeźba otrzymała certyfikat autentyczności oraz wyróżnienie Łódzkie Eureka w kategorii Sztuka. Twórczość Jarosława Borka charakteryzuje estetyka spod znaku syntetycznej geometrii oraz graficzne podejście do przestrzeni.